De arbeidsmigratie van Brits-Indische vrouwen na afschaffing van de slavernij
De arbeidsmigratie van Brits-Indische vrouwen na afschaffing van de slavernij
€23,90
Tien jaar nadat de slavernij formeel werd afgeschaft, arriveerden
de eerste 399 Brits-Indiërs als contractarbeiders in Suriname. Velen volgden. In totaal migreerden er 34.304 Brits-Indiërs tussen 1873 en 1921 met een 5-jarig arbeidscontract. 28,5% van hen was vrouw.
Voor vrouwen was arbeidsmigratie een overlevingsstrategie en een manier om over het eigen leven te beschikken. Zij waren veelal outcasts in Brits-Indië, veroordeeld tot een leven op straat. Hoewel Brits-Indiërs in India fel protesteerden tegen de arbeidsmigratie van ‘morele’ vrouwen, zagen zij de straten van de steden graag verlost van de ‘immorele’ vrouwen. Voor de vrouwen zelf bood arbeidsmigratie hen keuzemogelijkheden rondom kostwinning en overleving. Het bracht meer zelfstandigheid en zelfbeschikking, ondanks dat zij ook in Suriname behoorden tot de onderste laag van de samenleving. Migratie bood de kans een nieuw leven op te bouwen.
De Brits-Indische vrouwen hadden hun survivormentaliteit ook in Suriname nodig. Zij werden onderdrukt, mishandeld, verkracht en sommige zelfs vermoord. Ze gaven hun verworven zelfbeschikking niet uit handen en gingen de strijd aan met drie patriarchaten: de Britse, Brits-Indische en de Nederlandse. Zij maakten hun eigen (partner)keuzen, bouwden hun eigen kapitaal op en zorgden tegelijkertijd voor hun kinderen. Zij waren de Brits-Indische feministen van hun tijd.